ლევან მოსეშვილს ჯერ მოთამაშის, შემდეგ კი მთავარი მწვრთნელის რანგში, ჩვენი კალათბურთის წინსვლისთვის დიდი საქმე გაუკეთებია. ბოლო წლებია, მოსეშვილი “თბილავიამშენის” თავკაცია და გუნდს ამ დროში ბევრი ტიტულიც მოაგებინა, ორი წლის წინ კი “ავიატორებთან” ერთად საქართველოს ჩემპიონიც გახდა. ბატონი ლევანთან ინტერვიუ საქართველოს კალათბურთის ფედერაციის ვებ-გვერდზე გამოქვეყნდა. - კალათბურთში საქმიანობა რატომ არჩიეთ? - ვერაზე, კალანდაძის 8 ნომერში ვცხოვრობდი და იქვე, ვერის ბაღის საკალათბურთო დარბაზიდან ყოველთვის ხმაური მესმოდა, რაც მუდამ მიზიდავდა. დავესწარი ერთ-ერთ მატჩს, მერე და მერე კი ვნახე ისეთი ხალხი, რომლებმაც ქართული კალათბურთის ისტორიაში უდიდეს კვალი დატოვეს. ვხედავდი, თუ რა სასწაულებს ახდენდნენ ქორქია, ჯორჯიკია, ჟღენტი, კილაძე და მათი შემხედვარე, კალათბურთით “მოვიწამლე”. თავიდან შალვა დიასამიძის ჯგუფში შევედი, ვარჯიშები კი ვერის ბაღში გვქონდა. ასე რომ, 1953 წლიდან, მე და ბურთი განუყრელ მეგობრებად ვიქეცით. - თქვენს გარდა, დიასამიძესთან თუ ვარჯიშობდა რომელიმე კალათბურთელი, ვინც შემდგომში დიდ ასპარეზზე გავიდა? - შალვა ძიას შეხება ყველასთან ჰქონდა, ერთი პერიოდი “დინამოშიც” კი იყო მიწვეული და თავისი მოღვაწეობისას ბევრ ცნობილ მოთამაშესთან უმუშავია. იგი 5 ასაკობრივ ჯგუფს ავარჯიშებდა და ყველასგან დაფასებული პიროვნება გახლდათ. - 1959 წელს თბილისის “დინამოში” გადახვედით... - დიახ და ეს ჩემს კარიერაში განსაკუთრებული მოვლენა გახლდათ. იმ დროს “დინამოს” სათავეში გიორგი ავალიშვილი ედგა და გუნდი ევროთასების ხშირი მონაწილე გახლდათ. “დინამო” ნებისმიერი მოთამაშისთვის საოცნებო ობიექტი იყო და გამონაკლისი არც მე გახლდით. “ბურევესტნიკიდან” მე, ანზორ ლეჟავა და კიდევ რამდენიმე მოთამაშე აგვიყვანეს. მერე და მერე, გუნდში მივიდნენ ალთაბაევი, კაზანჯიანი, სხვებიც და გუნდი ევროპაში ერთ-ერთ უძლიერესადაც იქცა. “დინამომ” ბევრი ტიტული მოიგო, მაგრამ მაინც მგონია, რომ თავისი პოტენციალი ბოლომდე ვერ გამოავლინა. - “დინამოში” თქვენი პირველი მატჩი ხომ არ გახსოვთ? - თუ არ ვცდები, მოსკოვის “დინამოს” წინაარმდეგ ვითამაშე და ის მატჩი 29 ქულით დავასრულე. მაშინ, მოხსნებსა და დაფარებებს არ ითვლიდნენ, არ არსებობდა სამქულიანის ხაზი, სულ სხვა კალათბურთი იყო. არ ვამბობ, რომ ქულების დაგროვება უფრო იოლი იქნებოდა, მაგრამ ფაქტია, რომ ამ მხრივ მაშინაც მაგრად უნდა მოგენდომებინა. - თუ არ ვცდები, თითქმის ყველა ამპლუის შეთავსება გიწევდათ... - ერთი გამთამაშებლად არ მითამაშია, თორემ ერთსა და იმავე სეზონში ხან ოთხ ნომრად ვიდექი, ხან მსუბუქ ფორვარდად მათამაშებდნენ, რიგ შეხვედრებში ცენტრობაც დამაკისრეს და მსროლელადაც არცთუ იშვიათად მითამაშია. - თავს ყველაზე კომფორტულად სად გრძნობდით? - 4 ნომერზე. ამ ამპლუაში ჩემთვის ერთ ტაიმში თუნდაც 20 ქულის დაგროვება პრობლემას არ წარმოადგენდა. - პირადი რეკორდი რამდენი ქულაა? - 36-42 ქულამდე ხშირად ვაგროვებდი, მაგრამ 50 და მეტი ქულა არასოდეს გამიკეთებია. ყოველთვის ვცდილობდი, გუნდზე მეთამაშა და ისეც არ ყოფილა, რომ გუნდი მთლიანად ჩემზე გადმორთულიყოს. შედეგი გუნდურ სულისკვეთებას მოჰქონდა, მე კი გუნდური მოთამაშე ვიყავი. - ბატონო ლევან, ყველა დროის საუკეთესო ქართულ ხუთეულს ხომ ვერ დაგვისახელებდით? - სიმართლე გითხრათ, მიჭირს ხუთეულის დასახელება, რადგან ყველა თაობას ჰყავდა გამორჩეული მოთამაშეები, ვარსკვლავები, ვის სანახავადაც ხალხი დარბაზებს ავსებდა. ჩემი აზრით, ყველა დროის საუკეთესო ცენტრი მაინც ზაზა ფაჩულია გახლავთ, რომელმაც მარტომ, ვინმეს დახმარების გარეშე გაიკვალა გზა მწვერვალისკენ. სხვა ძლიერი ცენტრებიც გვყოლია, მაგრამ ფაჩულია მაინც საუკეთესოა. მეოთხე ნომერზე კი დავაყენებდი გიორგი შერმადინს, რომელიც თავისი სიმაღლის მოთამაშისთვის ძალიან სწრაფი და მობილურია. შერმადინსა და ფაჩულიას დღევანდელ საქართველოს ნაკრებში საკმაოდ სახიფათო ტანდემის შექმნა შეუძლიათ. სამ ნომერზე ულაპარაკოდ ვლადიმერ უგრეხელიძეს მივანიჭებდი უპირატესობას, სათადარიგოებში კი ვლადიმერ ბოისას ვიყოლიებდი. ბოისა ყველა დროის ერთ-ერთი საუკეთესო დამცველია და ერთი-ერთზე ნებისმიერის აყვანა შეუძლია. ორ ნომერზეც დიდი კონკურენციაა, თუმცა, როდესაც ქართულ კალათბურთს ვიხსენებთ, თვალწინ ყოველთვის მიხეილ ქორქია გვიდგას და უძლიერეს ორ ნომრადაც მიშიკოს დავაყენებდი. ქორქიას შემდეგ ალბათ, მაინც, მანუჩარ მარკოიშვილი მეყოლებოდა. მგონი, საკმაოდ სოლიდური ნაკრები გამოდის, არა? რაც შეეხება გამთამაშებლებს, მიმაჩნია, რომ ჩვენი, ანუ ძველი თაობის წარმომადგენლებიდან დღევანდელ კალათბურთში ბევრი ფიზიკურად დაიჩაგრებოდა, რის გამოც ჩემს იდეალურ ნაკრებში პირველ ნომრად გიორგი გამყრელიძე ან კოტე ტუღუში მეყოლებოდა. - კალათბურთით არ დაიღალეთ? - ვიღლები მხოლოდ მაშინ, როდესაც სეზონი დასრულებულია და არაფერს ვაკეთებ. ჩემთვის კალათბურთი ცხოვრების შემადგენელი ნაწილია და ვერ წარმომიდგენია, რა უნდა მექნა, ჩემს ცხოვრებაში კალათბურთი რომ არ ყოფილიყო. - რაც “თბილავიამშენში” მუშაობთ, ყოველი სეზონის წინ თითქმის მთლიანად სახეშეცვლილი გუნდით გიწევთ მაღალი მიზნებისთვის ბრძოლა. არ გიჭირთ? - რა თქმა უნდა, რთულია, როდესაც სეზონის დაწყებამდე თუნდაც ორი თვით ადრე, ბოლომდე არ ხარ ჩამოყალიბებული და არ იცი, თუ ვინ გეყოლება გუნდში. ისე, ჩემი ნება რომ იყოს, “თბილავიამშენის” დღევანდელ შემადგენლობას სრულად შევინარჩუნებდი და მომავალი სეზონისთვის ერთ უკანახაზელსა და ერთსაც, სამ ნომერს დავიმატებდი. სხვა მხრივ, პრობლემა არ უნდა იყოს.
ლევან მოსეშვილს ჯერ მოთამაშის, შემდეგ კი მთავარი მწვრთნელის რანგში, ჩვენი კალათბურთის წინსვლისთვის დიდი საქმე გაუკეთებია. ბოლო წლებია, მოსეშვილი “თბილავიამშენის” თავკაცია და გუნდს ამ დროში ბევრი ტიტულიც მოაგებინა, ორი წლის წინ კი “ავიატორებთან” ერთად საქართველოს ჩემპიონიც გახდა. 
